Στην κουλτούρα μας έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τις συγκρούσεις σαν κάτι ‘κακό’ που πρέπει να αποφεύγουμε, σαν μια ‘ευκαιρία’ για να επικρατήσουμε ή σαν τον ‘μόνο δρόμο’ για να υπερασπιστούμε τις αξίες μας. Όταν υπάρχει σύγκρουση, τείνουμε να εστιάζουμε στο ‘ποιος/α φταίει’, ‘ποιος/α έχει δίκιο ή άδικο’, ‘ποιανού/ης το μέρος να πάρουμε’, ‘ποιος/α πρέπει να τιμωρηθεί’, ‘τι τιμωρία του/της αξίζει’ και πάει λέγοντας.

Σε όποιο πλαίσιο και αν συμβαίνει η σύγκρουση (οικογένεια, διαζύγιο, εργασία, γονέας-παιδί, συνεργατική ομάδα, γείτονες και όποιο άλλο πλαίσιο μπορούμε να φανταστούμε), όταν προσεγγίζουμε μια σύγκρουση με αυτό το πρίσμα, έχουμε όλες/οι μόνο να χάσουμε.

Μέσα από τη ματιά της Μη Βίαιης Επικοινωνίας, μπορούμε να δούμε τη σύγκρουση ως μια ευκαιρία για σύνδεση.

Η διαδικασία της διαμεσολάβησης φέρνει στον τόπο της σύγκρουσης μια σειρά από βασικές αρχές, ποιότητες και εργαλεία που μπορούν να μετατρέψουν τη σύγκρουση σε έναν τόπο συνδιαλλαγής, εμβάθυνσης της σχέσης και συνδιαμόρφωσης λύσεων που φροντίζουν τις ανάγκες όλων.

Η παρουσία της/του διαμεσολαβήτριας/ή εξασφαλίζει ένα ουδέτερο άτομο που έχει τις απαραίτητες δεξιότητες, για να διαμορφώσει και να διατηρήσει το πλαίσιο, καθώς και να καθοδηγήσει τη διαδικασία προς τη σύνδεση και τη συνεργασία.

*Η διαμεσολάβηση με τη Μη Βίαιη Επικοινωνία δεν έχει σχέση με την επίσημη νομική διαδικασία, όπως αυτή περιγράφεται από το Ν. 3898/2010.